NËNA: QENDRA E DASHURISË DHE VETËBESIMIT
Pas përfundimit të shkollës fillore, pasi kaloi provimin e liceve të Anadollit, që atëbotë ishte një arritje e madhe, iu desh që të kalonte 200 km larg nga komuna e Ortakojit drejt Liceut Anadollak të Nigdes. Vite të tëra i kaloi larg nënës, larg shtëpisë, qysh në moshën 11-12 vjeçare.
Në fillore ishte një nxënës i zellshëm, kurse në bankat e shkollës së mesme nuk tregoi kurrfarë interesimi për mësi- min. Ishin vitet më dështake të jetës arsimore. Ishin vitet më të rënda në aspektin psikologjik. Qe një nga fëmijët e rritur nën maksimën “burri nuk qan kurrë”; një fëmijë që s’ishte gatuar që të qante me zë, që s’kishte përjetuar ndjenja për- mallimi. Kështu ai reflektonte pezm.
Ishte në klasën e shtatë. Një ditë, duke luajtur basket- boll në oborrin e shkollës, ia behën tre të rinj që s’kishin përjetuar ndonjëherë dashuri familjare, që ishin rritur me urrejtje e frikë. Për nga mosha ishin më të mëdhenj se djaloshi ynë. Rini që kënaqej duke tmerruar fëmijët, duke i frikësuar që po shkonin në shkollë. Këta adoleshentë shfa- qen shpesh në portën e shkollës.
Ata nisën të ngacmonin me fjalë nga jashtë parmakëve të shkollës. Fëmijët ishin mësuar me ta, ndaj dhe nuk ua varën shumë. Por, dalëngadalë fjalët po bëheshin më të rën- da, më të fëlliqura. Të sharat në adresë të nënës goditën si një rrufe në trurin e njërit prej fëmijëve, i cili u dha furishëm mu para këmbëve të atij që po shante, dhe ia shtrëngoi fort fytin “guximtarit”, aq fort saqë gishtërinjtë i ishin bashkuar pas qafës së tij. Ngucakeqi mbeti si i ngrirë. Puna shkoi aq keq, sa iu tendosën damarët anësorë të kokës. Nisi të përpë- liteje nuk po mbushej dot me frymë. Fytyra iu bë qymyr dhe as që i ndiente shkelmat e fëmijëve. Aty për aty u dë gjua një britmë: “Ndalo, se po vdes djali!” Në mendjen e tij u shfaq një zbrazëtirë disa sekondëshe, dhe në këtë boshllëk u shfaq një fytyrë si drita: qe fytyra e nënës. Pa një pa dy ia hoqi duart nga fyti atij që kishte shtrirë përtokë. I qetë, heshtur u nis drejt lavabosë…
Në mendje kishte vetëm fytyrën e nënës. Për orë të tëra mbeti i ngujuar në atë çast. Ishte përmalluar sa s’thuhet për nënën. Detajet e ngjarjes iu kujtuan vetëm pas disa orësh.
Dhe, tani kur kthehem dhe i kujtoj ato vite, e kuptoj shumë mirë se pse ai fëmijë ishte i hidhëruar, pse nuk tre- gonte interesim për mësimin. Shkaku ishte i qartë: ndarja nga nëna.
I mungonte nëna, e cila ditëve të ftohta të dimrit do t’ia merrte duart e do t’ia ngrohte me frymëmarrjet e saj. Do t’ia ngrohte këpucët pranë sobës që të mos i mërdhinin këmbët; do t’ia hiqte dhembjen e barkut duke e përkëdhelur me do- rë; që kur të vinte nga shkolla do t’i thoshte “shpirti nënës, ke uri?”, apo “mos mëso shumë, se të prishen sytë”; që do t’i fuste një grusht rrush të thatë në xhep kur të nisej për në shkollë dhe çdo ditë do ta vishte me rroba të pastra.
Në fakt, disi ia dilte me mallëngjimin për nënën, por kishte një brengë: mos ndoshta babi po e keqtrajton ende nënën? Këtë s’mund ta kapërdinte lehtë.
E vetmja fuqi që e mbante larg gjërave të shëmtuara: nga zënkat, droga, alkooli etj. ishte dashuria e pakushtëzuar e nënës…
Nëse po shkruaj sot këtë që po shkruaj, nëse po ushtroj këtë profesion dhe nëse kam një vatër familjare të lumtur, shkaku kryesor është nëna. T’i puth duart, nënë, të puth në lule të ballit! Të kam xhan.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Ramazan Shimshek, ”Fëmijët e tabletit” (Metoda psikologjike të kohës për fëmijët e kohës)
