Fëmijët nisin të jenë kuriozë lidhur me nocionin e vdekjes rreth moshës pesë vjeç, pavarësisht nëse kanë humbur apo jo ndonjë të afërm. Mënyra më e mirë për ta shpjeguar këtë është shkërbimi, shembëllimi. Filloni duke pohuar se çdo gjallesë, çdo bimë, kafshë dhe njeri lind dhe vdes; se çdo qenie ka një fund.
Merrni një saksi (vazo) dhe mbillni një farë të vockël, dhe kur të dalë filizi i parë, i thoni fëmijës: “Ja, lindi.” Më pas, duke u rritur bima, tregojini se po rritet, po jeton. Kur bima të thahet, i thoni se tashmë jeta e bimës përfundoi.
Disa fëmijë mund të jetojnë me bindjen se bimët nuk janë të gjalla, dhe kur ju t’u thoni se edhe ato kanë jetën e tyre, do reagojnë duke thënë se ato s’marrin frymë, apo nuk lëvizin fare. Gjithsesi mos u inatosni me ta për këtë gjë. Ndryshoni temën.
Një tjetër shembull është të merrni një peshk në akua- rium, që në përgjithësi vdesin brenda një muaji. Nëse doni, pasi peshku të ketë ngordhur, merreni dhe varroseni në tokë.
Pas këtyre shembujve fëmija mund të pësojë një “shok” apo një goditje të fuqishme. Tashmë ai/ajo e ka bazamentin për t’u përballur dhe për të kapërcyer një traumë.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Prof. Dr. Abdul Kerim Bekkar, “Problemet e fëmijëve”