RRËFIMI I NJË TRAUME TË PAKAPËRCYER
Hapja e kanaleve të mbyllura: Një rast paniku
Një kliente e moshës 35-40 vjeçe erdhi në qendrën tonë për t’u konsultuar lidhur me mungesën e vëmendjes së djalit të vet, gjë që e bënte të mos ndihej mirë.
Rrëfimi i nënës:
Afërsisht para tre vitesh, teksa ishte vetëm në shtëpi, krejt papritur zemra nisi t’i rrihte shumë shpejt. Vështirësi në frymëmarrje dhe një ndjenjë e shpeshtë të fikti, madje edhe e vdekjes. Kështu ajo lajmëroi menjëherë bashkëshortin, i cili e mori dhe e çoi në spital. Mjekët dyshuan për një aritmi, duke qenë se edhe i ati i saj kishte ndërruar jetë nga infarkti. Por, pas analizave, u konstatua së bëhej fjalë për një sulm paniku. Sidoqoftë i dhanë disa ilaçe. Por, pas njëfarë kohe, rrahjet e përshpejtuara të zemrës u shfaqën sërish, këtë radhë edhe frika nga asfiksia; madje njëherë i kish rënë edhe të fikët në mikrobus.
Ajo thoshte se “jeta ishte bërë e padurueshme, dhe të jetuarit me këto frikëra ishte më keq se vetë vdekja”.
Gjatë seancave më tërhoqi vëmendjen ky pohim: “Unë s’di të qaj. Në fakt, s’mund të qaj!” E pyeta se sa kohë kishte që nuk mund të qante. U mendua pak, vuri përsëri gishtin në kokë, e mendoi dhe u përgjigj: “Nuk kam qarë as në vdekjen e babait tim.”
Më pas tregoi se në moshën 11-vjeçare kishte dëgjuar një bisedë mes nënës dhe babait, nga vrima e çelësit. I ati kish theksuar ngushticën ekonomike, dhe ishte munduar që ta bindte të shoqen, nënën e klientes time, se do ishte mirë që vajzën ta çonin në një konvikt shtetëror. Dhe me të dë- gjuar këto fjalë, fëmijës i ishin këputur këmbët, dhe atë natë s’kishte vënë gjumë në sy. (Duke treguar historinë e sëmun- djes së vet, më dëftoi se para se t’i gjendej diagnoza, ndodh- te shpesh që t’i mpihej dora.) Si përfundim, vajza që men- donte se familja e saj nuk e kishte dashur, në veçanti babai, pas klasës së pestë, e kishin dërguar në konvikt.
Ishte shumë e shqetësuar, shumë e pezmatuar me baba- in, por s’kish guxuar që të mos pranonte kalimin në kon- vikt. Në fakt, ajo nuk ia kish dalë që të shprehte ndjenjat ndaj babait, as babai ndaj saj.
Në gjysmën e dytë të klasës së gjashtë, në prill, një mën- gjes, në orën e dytë, kishte ardhur kujdestari dhe kishte thë- në se klienten time e kërkonte drejtori i shkollës. Xhaxhai, që po e priste në zyrën e drejtorit, pa një pa dy, pa thënë gjë, e kishte marrë dhe e kishte çuar në shtëpi.
Me t’iu afruar shtëpisë pa njerëzit që ishin mbledhur, zemra iu drithërua. Ajo e përqafoi nënën me piskamë nga malli. Të pranishmit e përqafuan një nga një. Teksa ajo mundohej të kuptonte se çfarë kishte ndodhur, një nga të afërmit i tha se i kishte ndërruar jetë babai, gjë që e mpiu fëmijën.
Por, ja që as qau, as lëshoi britma, s’i doli asnjë fjalë nga goja. Nuk arriti ta shihte për herë të fundit të atin. Që prej asaj dite ajo nuk ka qarë më, gjë që iu kujtua për herë të parë gjatë terapisë.
Ne mendojmë se i harrojmë ngjarjet që na kanë sjellë shqetësim, që na kanë prekur në zemër. Nëse dikush na pyet, vërtet që nuk i kujtojmë. Vetëdija ka harruar, e vërtetë. Por, nënvetëdija nuk harron, dhe vjen një ditë që na kujton.
Gjatë seancës së transit mbërritëm pikërisht te ky mo- ment: shikoi babain në fytyrë, i mbajti dorën, duke thënë se ishte tepër e hidhëruar me të; se e donte shumë, se e kishte marrë malli për të. Lotët i shkuan rrëke për rreth 15 minuta. Më pas u largua.
Tri ditë më vonë më telefonoi duke më thënë se ndihej shumë mirë. Pas një jave u takuam sërish në terapi. Ajo më rrëfeu se kish hequr tonelata ngarkesa nga shpina, se ndihej e lehtë si një zog, se përjetonte një lumturi që nuk mund ta përkufizonte, që nuk e kish kaluar kurrë më parë. Pas gjashtë muajsh më telefoni përsëri, duke më treguar se ndi- hej shumë mirë, për çka më falënderoi.
Kur vuajtja nuk përjetohet, kur nuk përpunohet nga truri, mbyllen disa kanale. Me kalimin e kohës kjo mbyllje krijon një trysni që e trazon shpirtin tonë. Shqetësime si sulmi i panikut, depresioni dhe krizat e hidhërimit janë sinjale që nisin të pasqyrohen në trup.
Nëse hapet një kanal i mbyllur, hapen të gjitha kanalet e tjera shpirtërore.
Kur qetësohet shpirti, edhe trupi gjen prehje.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Prof. Dr. Abdul Kerim Bekkar, “Problemet e fëmijëve”
