Egoizmi
Problemi i egoizmit është shumë i përhapur në shumë familje. Shumë prindër ankohen se disa prej fëmijëve të tyre shfaqin dëshirë të kenë gjithçka për vete. Ata vërtet nuk duket se bëjnë dallim midis asaj që u takon dhe asaj që i takon tjetrit. Disa prindër thonë se fëmijët e tyre sillen si egërsira, ata duket se nuk e kuptojnë se ekzistojnë gjëra si ndarja e ushqimit, lojës ose të lexuarit.
Para se të hyj në hollësi të këtij problemi do të përmend një pikë shumë të rëndësime. Shtimi i egoizmit të njerëzve është natyrë e progresit teknologjik dhe material. Progresi i tillë duket se ngjallë te të rriturit lakmi për kënaqësi personale dhe individuale me luksin e pranishëm që avancimi material e siguron. Ata zakonisht janë më të interesuar të sigurojnë interesat e tyre personale. Ata gjithashtu janë të vetëpërqendruar, preferojnë të kremtojnë gjërat si individë, e jo si kolektiv. Vrapimi pas gjërave bëhet më i nxehtë, qytetarët duket se insistojnë më tepër në pasjen e të drejtave të tyre, ndërsa kryerja e detyrës së ndonjërit mbetet një iniciativë personale. Fëmijët natyrisht se do ta absorbojnë këtë nga të rriturit.
Duke pasur parasysh rrezikun e egoizmit tani mund të themi se problemi i egoizmit te fëmijët do të keqësohet nëse nuk veprojmë si duhet dhe me kohë. Nëse nuk i përdorim të gjitha mjetet dhe metodat për t’i inkurajuar të rinjtë dhe të rriturit për të qenë të vëmendshëm ndaj nevojave të të tjerëve, të komunikojmë me ta dhe t’u japim tërë ndihmën që mund të kenë nevojë.
Çka është egoizmi?
Egoizmi është një vetëdashuri ekstreme për të poseduar, këmbëngulje për të pasur gjëra për vete dhe urrejtje për të lejuar ndonjë person t’i ndajë gjërat me ty. Gjatë 18 muajve të parë, fëmija mendon kështu: çka do që bie brenda shikimit dhe çfarëdo që mund ta preku është vetëm e imja. Askush nuk mund të më sfidojë marrjen e asaj që e pëlqej, pa marrë parasysh çka është dhe pa marrë parasysh sa kanë nevojë për të. Udhëtimi jetësor i fëmijës fillon me të kuptuarit se ekziston dhe në fillim do të mendojë se është i vetmi që ekziston dhe çdo gjë e sheh në botë nga këndvështrimi i tij. Gjatë moshës tre dhe katër vjeçare egoizmi arrin maksimumin e tij dhe gjatë moshës shtatë dhe tetëvjeçare ata besojnë me përkushtim në ndarjen e gjërave.
Dikush mund të pyes: meqenëse fëmijët më në fund do të besojnë në ndarjen e gjërave, pse të shqetësohemi për egoizmin? Ne themi se egoizmi është një problem për dy arsye:
E para, familja vuan shumë gjatë gjashtë viteve të para të jetës egoiste të fëmijës. Herë pas here ata turpërohen kur fëmija i tyre egoist nuk i lë fëmijët e mysafirëve, të fqinjëve ose të farefisit për t’iu afruar lodrave dhe gjësendeve të tij. Ata zemërohen me konfliktet e pareshtura midis fëmijës egoist dhe fëmijëve të tjerë në familje, kur ai insiston me britma dhe të qara për shkak të asaj që i kanë marrë.
E dyta, se instinkti i egoizmit mund të vazhdojë si tipar i fëmijës, i cili mund të zhvillohet në një përbërës të ngulitur dhe të rrënjosur thellë në karakterin e tij. Ai do të sillet si një person koprrac dhe pasiv, i cili nuk kujdeset për ata që janë përreth tij dhe nuk merakoset për asgjë përveç për interesat e ngushta të tij, vetëm nëse familja është marrë me këtë problem në një mënyrë të mirë dhe të ditur.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Prof. Dr. Abdul Kerim Bekkar, “Problemet e fëmijëve”
