Pjesëmarrja e fëmijës në lexim
Një pikënisje kryesore është ndërtimi i marrëdhënieve të forta midis prindërve dhe fëmijëve; nëpërmjet kësaj shumë shkathtësi dhe përvoja barten te fëmija. Meqenëse duhet shumë përpjekje dhe kujdes për të lidhur fëmijën me librin, prindërit duhet të perceptojnë rëndësinë e leximit të tyre së bashku me fëmijët.
Ky aktivitet i përbashkët përmblidhet me këto fjalë nga një njeri mendjendritur: “Unë jam person fatlum, sepse jam rritur me prindër, të cilët e donin diturinë dhe ishin të dytë të arsimuar. Babai im ishte profesor universitar, ndërsa nëna ime ishte drejtoreshë e një shkolle fillore. Disa nga hapat e hershëm të zhvillimit tim kulturor mund të përmblidhen me këto fjalë:
Babai im shpesh më merrte në prehër dhe më lexonte një tregim me zë të lartë. Ai ndryshonte intonacionin me shkathtësi, në pajtim me atë që e lexonte. Nëse tregimi përshkruante një situatë të këndshme, të pakëndshme ose të pikëlluar, fytyra e tij e shfaqte atë. Nëse ai tregonte për krenarinë e një personi, ai shfaqte krenarinë në fytyrën e tij. Isha vërtet i fascinuar me të dhe ndiqja çdo tipar dhe gjest të tij.
Një ditë, pas një kohe të gjatë, ai më tha: “Natyrisht se nuk të kujtohet kur të lexuarit tim kur ishe tre vjeçar!” I thashë: “Jo, por pse lodheshe, duke i lexuar një fëmije të vogël, i cili nuk mbante mend e as nuk kuptonte asgjë nga ajo që i ke lexuar?” Ai tha: “Ideja ishte që të krijoja një lidhje midis teje dhe librit. Dëshiroja që përshtypjen e parë në jetë ta kishe librin. Për këtë arsye e dija se këtë do ta arrija duke të lexuar!”
Babai im ishte kureshtar të zgjonte interesimin tim për faqet e një libri apo tregimi, të cilin më lexonte. Kur i mbusha gjashtë vjet, ai më thoshte të vendosja gishtin në pikturë (nëse ekzistonte një pikturë) për të cilën më lexonte. Ai ndalonte dhe më thoshte: “Çfarë mendon se do t’i ndodh këtij heroi?” Pastaj hap pas hapi ai filloi të më kërkonte mendimin lidhur me përmbajtjen e asaj që më lexonte, ose të cilën unë e lexoja përpara tij. Ai shfaqte admirim sa herë që komenti im ishte i mirë dhe më lavdëronte. Mirëpo, më përmirësonte sa herë që e kisha gabim.
Një gjë që kisha vënë re ishte kujdesi i babait tim që unë të isha në qejf. Ai nuk më thërriste në një orë leximi para se të sigurohej se isha i gatshëm për të. Nëse shihte se isha i uritur, ose i rraskapitur ose i lodhur nga loja me shokët, ose nga ndonjë gjë tjetër, ai e shtynte orën e leximit në një kohë të përshtatshme.
Babai im më kushtoi këtë kohë dhe vëmendje deri në klasën e tetë. Kur arrita klasën e tetë, ai ishte i sigurt se shumicën e kohës time të lirë e kaloja në lexim.Sa i përket nënës sime, ajo çdo natë para gjumit më tregonte një tregim interesant, të cilin e dëgjoja me ëndje.”
Pjesëmarrja e fëmijëve në lexim kërkon që ata të lexojnë me zë. Të lexuarit me zë ka rëndësi të madhe në zhvillimin e mendjes së fëmijës. Në studim i ri australian ka vërtetuar se të lexuarit me zë nga fëmija është një aktivitet mendor, i cili kontribuon në mënyrë efektive në zhvillimin e fuqisë së tij mendore.
Kjo shpie në zhvillimin e shkathtësive të tij perceptuese dhe gjithashtu në të menduarit proaktiv. I njëjti studim gjithashtu ka zbuluar se të lexuarit me zë ndihmon fëmijët shumë në mësimet e shkollës dhe stimulon dëshirën për të mësuar.
Natyrisht se tërë kjo pasurohet edhe më tej nëse të lexuarit shoqërohet me diskutime dhe komente që shtojnë informatat e mira. Megjithatë, kjo nuk është e tëra. Hapi i ardhshëm është ta trajnojmë atë të lexojë në heshtje. Kjo do t’i mundësojë fëmijës të fillojë të pëlqejë leximin i pavarur nga të tjerët. Në këtë mënyrë ne tërheqim mbështetjen direkte ndaj tij, kështu që leximi tek ai bëhet secilën herë më spontan.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Dr. Abdulkerim Bekkar, ”Fëmija lexon”
