Kur bëhet fjalë për fëmijët tanë ne shpesh jemi me nxitim. Ne nxitojmë për çdo punë që do të bëjmë dhe përpiqemi t’i kryejmë sa më shpejt ato: që ta ushqejmë foshnjën me gji, që ta vëmë në gjumë gjatë natës, t’ia zëvendësojmë qumështin e gjirit me ushqim, ta mësojmë të qëndrojë ulur, ta mësojmë të ngrihet në këmbë, të ecë, të flasë, të jetë i pavarur, të krijojmë të ardhura për ta, të kursejmë për ta. Por nëse qëndrojmë për një çast dhe vëzhgojmë se çfarë janë në gjendje të bëjnë fëmijët, mund të mësojmë nga ata që të mos ngutemi dhe që ta jetojmë më shumë të tashmen.
Një shembull i jashtëzakonshëm për ta dëshmuar këtë, është pikërisht ajo që ndodh pas lindjes së foshnjës. Te foshnjat është i zhvilluar një sistem kërkues për gjirin dhe ata mund ta gjejnë atë shumë më shpejt nga sa mund ta mendoni. Ky sistem quhet “kërkimi i gjirit”. Widström dhe studiues të tjerë nga Instituti Karolin- ska në Suedi, kanë hulumtuar dhe kanë zbuluar se kur një i porsalindur menjëherë pas lindjes vendoset mbi barkun e nënës, foshnja ka instinktin që ta gjejë vetë gjirin e nënës. Për një hark kohor prej rreth pesëmbëdhjetë minutash nuk ka ndonjë zhvillim të madh, por më pas, foshnja fillon të përdorë këmbët e veta për t’u shtyrë në pozicion, duke i alternuar shpërthimet e këtij aktiviteti me çaste pushimi.
Pas rreth tridhjetë e pesë minutash, foshnja në fillim vendos duart e veta në gojën e tij dhe instinkti i tyre i udhëheq që t’i zgjasin duart në kërkim të thithkës së gjirit duke e stimuluar atë. Pas dyzet e pesë minutash, fillojnë reagimet e thithjes dhe kërkimit të thithkës së gjirit. Pas pesëdhjetë e pesë minutash, foshnja e porsa- lindur vetvetiu e gjen me gojë thithkën e gjirit dhe fillon ta thithë atë. Të njëjtat rezultate janë përsëritur në studime të njëpasnjëshme. Me sa duket, nëse nëna ka lëng amniotik* në gjirin e saj, foshnja e ka më të lehtë ta gjejë rrugën.
Nuk është e habitshme që foshnjat lindin me këtë nxitje instinktive për të gjetur gjirin, sepse është tipar i të gjithë gjitarëve. Sikurse edhe gjitarët e tjerë, foshnjat kanë një shumëllojshmëri refleksesh natyrale, të cilat e ndihmojnë në lehtësimin e mbijetesës në botë dhe një tjetër prej këtyre reflekseve natyrale është edhe aftësia për të qarë kur duan t’ju tregojnë se kanë nevojë për praninë tuaj apo kur duan të ndërrohen, t’i marrësh në krahë apo t’i ushqesh.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Philippa Perry, “Libri që do të dëshironit të lexonin prindërit tuaj”
