”Nëse prindërimi është detyrë me përgjegjësi, përse atëherë nuk japim mësime formale në shkolla? Shtatë nga dhjetë njerëz mendojnë se prindërimi është diçka që duhet ta mësojmë apo të na mësohet.” – Longfield dhe Fitzpatrick, 1999
Bota ka ndryshuar shumë që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore. Dikur, brezat e së njëjtës familje jetonin së bashku në të njëjtin fshat apo qytezë. Gjyshet dhe gjyshërit, të afërmit dhe vëllezërit e motrat më të mëdhenj, ishin gjithmonë aty për të dhënë këshilla dhe për të ndihmuar në përkujdesjen e fëmijëve. Sot, jeta familjare është bërë më sfiduese. Familjet me një prind janë më të zakonshme, divorci është më i shpeshtë, dhe gjithnjë e më shumë gra janë pjesë e fuqisë punëtore.
Duke qenë se transmetimi i aftësive të prindërimit është bërë më i fragmentuar, nevojitet të mbushet boshllëku i krijuar nga tkurrja e rrjetit të familjes së zgjeruar. A duhet që shkollat të marrin përsipër këtë rol?
Prindërimi i fëmijës së dytë shpesh është më i lehtë se i të parit, sepse prindërit mësojnë shumë nga përvoja e parë. Nëse kemi mundësinë ta ndajmë këtë përvojë, në mënyrë formale ose joformale, a nuk do të duhej ta bënim? Megjithëse ideja e kurseve për prindërimin duket logjike dhe e tërheqëse, në praktikë ajo është shumë më komplekse.
Së pari, duhet të përcaktohet qartë se çfarë duam që këto kurse të ofrojnë. Për më tepër, roli i “mësuesit të prindërimit” paraqet sfida të mëdha. Jeta familjare nuk është një shkencë e saktë; ajo përfshin ndjenja, marrëdhënie dhe intimitet.
Kundërshtarët e mësimit të prindërimit në shkolla argumentojnë se prindërimi nuk duhet të reduktohet në formula strikte që mësohen nga agjencitë qeveritare. Institucionet arsimore dhe politikanët që synojnë të ndërhyjnë në jetën private të familjes nuk duhet të kenë të drejtë të imponojnë rregullat e tyre në marrëdhëniet familjare. Ndihma profesionale për prindërimin është e vlefshme, por prindërit nuk duhet të heqin dorë nga roli i tyre në favor të mësuesve apo ekspertëve. Çdo familje është unike dhe prindërit duhet të mbështeten në mençurinë, intuitën dhe gjykimin e tyre personal.
Mësimi nga gabimet është një pjesë e rëndësishme e procesit dhe autonomia familjare duhet të respektohet. Të bërit prind nuk është si të mësosh një lëndë teorike; është një përvojë praktike. Mësuesit që janë të aftë në teori mund të mos jenë gjithmonë të përgatitur për të ligjëruar një lëndë praktike si prindërimi.
Sipas psikoterapistit Donald Winnicott, “Gjithë jetën time profesionale unë i jam shmangur dhënies së këshillave. Madje edhe me qëllimet më të mira, mjekët kanë qenë veçanërisht përgjegjës për të ndërhyrë midis nënave dhe foshnjave, prindërve dhe fëmijëve”. – WINNICOTT, 1992
Gjithashtu, gjatë dhënies së udhëzimeve për prindërimin, duhet të jemi të kujdesshëm që të shmangim ndërhyrjet e tepërta në jetën familjare dhe të mos bëhemi autoritarë. Kjo mund të minojë besimin dhe përgjegjësinë e prindërve. Mësuesit e papërgatitur nuk duhet të veprojnë si ndërmjetës apo arbitra për zgjidhjen e konflikteve familjare.
Megjithatë, duhet pranuar se ka elemente të vlefshme nga një lëndë e strukturuar mirë që nuk mund të injorohen. Në vend që të hedhim poshtë të gjithë konceptin, duhet të mësojmë vlerën e përgjegjësisë që vjen me krijimin e një familjeje, si dhe të kuptojmë kohën dhe koston që përfshin kjo përgjegjësi.
Autor: H. Altalib, O. Altalib dhe A. Ebusulejman, 2022
Udhëzues për rritjen e fëmijëve: Marrëdhëniet prind-fëmijë
Prinderimi.com
