Ndjenja e dobësisë, paaftësisë ose frustrimit ka gjasë të madhe të shtyn fëmijën të bëhet egoist. Këto ndjenja e bëjnë fëmijën të paaftë për të komunikuar me fëmijët e tjerë dhe të paaftë për të mbajtur fjalën dhe për të kryer atë që e ka marrë përsipër.
Ai do të sillet si një person që jeton vetëm, pa ndonjë konsideratë për të tjerët. Për të mposhtur këto ndjenja, prindërit si dhe mësuesit duhet të bisedojnë me fëmijën për pikat e tij të forta, meritat dhe shkathtësitë e tij. Le t’i japim komplimente fëmijës për çdo të arritur.
Disa fëmijë e kanë përparësinë e oratorisë, disa kanë një buzë- qeshje të bukur, disa janë të shkathët në mikpritje të mysafirëve dhe disa janë të shkëlqyeshëm në mësime. Ka fëmijë që e mësojnë Kur’anin përmendsh dhe të tjerë që janë lexues të pangopur.
Atëherë le të përdorim ndonjërën nga pikat e tyre të forta për të shtuar vetëbesimin e fëmijës. Këtë e them sepse sjelljet egoiste shpesh përvetësohen si kompensim të ndjenjës së inferioritetit në ndonjë fushë. Përveç dhënies së komplimenteve dhe lëvdatave për ndonjë të arritur të fëmijëve, prindërit duhet të pranojnë fëmijën ashtu siç është duke i ofruar dashuri të pakushtëzuar. Fëmija është fëmija i tyre, pa marrë parasysh çfarë fizionomie, vlere ose talenti të posedojë.
Ata duhet të bëjnë fëmijën që gjithmonë të ndihet se ka një vend të sigurt në familje. Ky fëmijë është begati e Allahut ashtu siç është, mirëpo kjo nuk do të thotë kurrsesi që ne të mos e udhëzojmë fëmijën për atë që është e mirë.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Prof. Dr. Abdul Kerim Bekkar, “Problemet e fëmijëve”
