Nënat janë më të përfshira në menaxhimin e fëmijëve të tyre, jo vetëm në aspektin e mbështetjes “praktike”, por edhe nga pikëpamja emocionale, duke luajtur një rol të rëndësishëm si një filtër mes raportit nënë-fëmijë dhe botës së jashtme. Një studim pilot i kryer nga ALMED (Shkolla e Lartë e Medias, Komunikim dhe Argëtimit) në Universitetin e Milanos ka nxjerrë në pah rolin “shtëpiak” të baballarëve të sotëm, që janë më shumë se më parë të aftë “të mbështetin bashkëshorten psikologjikisht, për të qenë më të afërt me fëmijët por edhe për të garantuar ekuilibrin brenda familjes, duke luajtur një rol ndërmjetësues mes dimensionit publik dhe atij privat thotë Maria Gracia Fanki, drejtoreshë e ALMED.
Një “filtër” ndaj stimujve të jashtëm që mbërrijnë tek nënat e reja
Sot baballarët kanë për detyrë të filtrojnë stimujt e shumtë që arrijnë tek nëna e re nga jashtë. “Hapësira shtëpiake në periudhën perinatale është shumë e “mediatizuar”. Një nënë në shtëpi me foshnjën e saj është fizikisht e vetme, por e lidhur shumë onlin dhe e mbingarkuar nga mesazhet dhe informacionet që shpesh i rrisin konfuzionin dhe ankthin mbi rolin e ri. Dhe këtu është vendimtar roli i babait: në mbështetjen e nënës nga pikëpamja emocionale dhe për ta ndihmuar atë të përshtatet me botën e jashtme”- nënvizon Fanki.
Megjithatë edhe pse baballarët e sotëm janë shumë më të përfshirë se dikur “ata e kanë ende të vështirë të hedhin hapin që do t’i lejonte ata të pozicionohen me të vërtetë si një pikë referimi për fëmijën mendon Kiara Ionio, profesoreshë e psikologjisë së zhvillimit dhe arsimimit të fëmijës në Universitetin Katolik të Milanos.
Pengesat kulturore dhe ruajtje ekuilibrash
“Sidomos në vitin e parë të jetës së foshnjës, baballarët i delegojnë shumë përgjegjësi nënës si për arsye fiziologjike, po ashtu edhe për shkak se nuk janë ende në fushën e “marrëdhënies” ku ndihen më kompetentë. Edhe pse është bërë përparim në lidhje me barazinë gjinore, në aspektin e kujdesit ka ende disa dimensione, të cilat baballarët e kanë ende të vështirë që t’i mendojnë si të tyrit, edhe nëse i zotërojnë të gjitha aftësitë dhe cilësitë. “Ekziston një pengesë kulturore që ndikon në mënyrën e tyre për t’iu afruar fëmijës. Ata janë më shumë ndihmës sesa “kujdestarë” të barabartë. Sikur kishin frikë të përfshiheshin vërtet”- thotë Ionio.
Figura e babait në fëmijërinë e hershme dhe më vonë, sidomos në moshën e para-adoleshencës dhe adoleshencës, ka rolin e futjes së botës së jashtme në “folenë e shtëpisë” dhe të nxitjes, me kalimin e kohës, të ndarjes nënë-fëmijë. “Sa më shumë të angazhohen në marrëdhënien me foshnjën që nga lindja, aq më e efektshme është detyra e tyre për të sjellë “botën” në shtëpi, me kushtin që të arrijnë të gjejnë një ekuilibër me partneren e tyre”- thekson ajo.
Prindërit janë të keq-organizuar për sa i përket “kujdesit” ndaj fëmijëve
“Sot edhe nënat janë bartëse të përvojave nga jashtë, për shembull për shkak të punës. Dhe pikërisht në këtë nivel çiftet duhet të gjejnë një ekuilibër: midis kujdesit dhe detyrave profesionale. Por ndërsa prindërit e sotëm janë organizuar në frontin e punës, në atë të “kujdesit” prindëror ka ende mungesë ekuilibrimi sidomos tek nënat dhe kjo sjell tensione”- shpjegon Ionio.
“Prindërit duhet të ndërtojnë një metodë edukative unike, bashkë–prindërore, të domosdoshme për mirëqenien e fëmijës dhe zhvillimin e tij. Kjo do të thotë që ata duhet të dinë të mbështesim njëri-tjetrin në zgjedhjet që duhen bërë, dhe për sa i përket vendimeve kryesore për arsimimin e fëmijës duhet të ketë një diskutim të hapur dhe më pas të gjendet konsensus mbi atë që është më e mira”- shton ekspertja.
Jo baballarëve autoritarë, po rregullave
Megjithatë, teksa ka mbaruar epoka e baballarëve autoritarë, nuk duhet të gabojmë duke favorizuar modelet e “babait shok”. “Babai duhet të ruajë rregullat, normat, autoritetin, padyshim bashkë–ndarë me nënën. Nëse nuk ndodh kjo gjë, fëmija ndihet i humbur, dhe tek ai mund të shfaqet ankthi. Prindërit duhet të konsiderohen si brigjet e një lumi.
Sa më shumë të rritet fëmija (lumi bëhet më i madh), aq më shumë brigjet duhet ta mbështesin atë, duke e mbajtur nën kontroll, por pa e kufizuar. Kur lumi derdhet më pas (siç ndodh në adoleshencë) brigjet kanë për detyrë të riorganizohen për të vazhduar rolin e tyre si frenues të teprimeve, dhe vetëm kështu lumi do të arrijë në det”- shpjegon Ionio.
Prindër më të informuar por me më pak përvojë
Prindërit e sotëm veprojnë në një skenar kompleks, shumë të shpejtë dhe të hiper-stimuluar. Dhe kjo i bën ata më të brishtë. “Nëse nga njëra anë janë më të informuar, nga ana tjetër kanë më pak përvojë në këtë fushë, sidomos në fushën e marrëdhënieve dhe kjo krijon stres. Baballarët e sotëm kanë nevoje të rikuperojnë rolin e tyre normativ, por së bashku me partneren të kenë një qasje gjithnjë e më pak të përqendruar tek fëmijët.
Pra “të jenë aty”, por edhe të mendojnë mbi nevojat e tyre, duke i lënë fëmijët e tyre të përjetojnë zhgënjimet dhe të mësohen me “jo”-në. Vetëm në këtë mënyrë do t’i ndihmojmë ata të gjejnë burimet e duhura për të përballuar vështirësitë e vogla apo të mëdha të jetës dhe do të kemi fëmijë, adoleshentë dhe të rritur më të qetë”- përfundon eksperti.
Mësoni sesi të menaxhoni konfliktet
“Imazhi i një prindërimi të bukur dhe pa konflikte përplaset me realitetin, aq sa jemi përballë brezit të prindërve “më ulëritës” që ka ekzistuar ndonjëherë. Proceset e identifikimitemocional me fëmijët, burojnë nga supozimi narcizist i të krijuarit një situatë rehatie, gjë që nuk është e mundur.
Ne duhet të vendosim rregulla dhe në këtë aspekt baballarët luajnë një rol themelor. Sidomos që nga mosha 11-12 vjeç duhet të ketë një konvergjencë edukative mbi babain, që do të thotë fokusim tek “funksioni atëror” i përfaqësuar nga referimi ndaj rregullave, nga nxitja për të përballuar me guxim sfidat e reja, por edhe nga mundësia për t’i ndihmuar fëmijët të zhvillojnë aftësi dhe të provojnë zbulime të reja shpjegon Daniele Novara, pedagog, këshilltar dhe drejtor i Qendrës Psiko-Pedagogjike për Edukimin dhe Menaxhimin e Konflikteve (CPP). / Corriere.it – Bota.al
