Ndjenjat tona janë të pranishme në gjithçka që bëjmë dhe në çfarëdolloj vendimi që marrim. Mënyra se si ne i trajtojmë ndjenjat tona, do të prodhojë mënyrën se si foshnja apo fëmija mëson të trajtojë ndjenjat e veta. Ndjenjat dhe instinktet janë të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën dhe nëse ne i mohojmë ndjenjat e fëmijës sonë, rrezikojmë që të shtypim edhe instinktet e tyre. Dhe instink tet e bëjnë fëmijën të ndihet i sigurt.
Për shembull, në librin e shkël- qyer “Si të flasim që fëmijët të dëgjojnë, si të dëgjojmë që fëmijët të flasin”, (“How to Talk so Kids Will Listen and Listen so Kids Will Talk”), autorët tregojnë historinë e një vajze të vogël që kishte shkuar me miqtë e saj në pishinën e zonës, por pasi ishte larguar ishte kthyer në shtëpi shumë herët. “Pse u ktheve kaq shpejt dhe vetëm?”, e kishte pyetur e ëma. Vajza i kishte shpjeguar se në pishi- në kishte qenë një djalë më i madh, i cili pretendonte që ishte një qen që do t’u lëpinte këmbët. Miqve të saj u ishte dukur argëtuese, ndërsa asaj, kjo sjellje i ishte dukur e neveritshme.
Besoj se me shumë gjasa, miqtë e saj, nuk janë mësuar nga prindërit e tyre që ndaj disa situatave duhet të reagojnë, por ata prindër u thonë fëmi jëve: “Mos u bëj i ngathët’! Mos i bëj gjërat kaq të mëdhaja”, në vend që t’i nxisin ata t’i marrin seriozisht në konsideratë ndjenjat e tyre. Si në këtë rast, ata mund të jenë duke vënë në rrezik sigur inë e tyre. Është shumë e thjeshtë që ta largosh frikën që kanë fëmijët, për shembull, për të provuar një ushqim të ri, por nëse ne u themi atyre të mos tregohen “të ngathët”, në vend që t’i dëgjojmë ata, ka shumë mundësi që përpara çdo situate, ata do të men- dojnë se po tregohen “të ngathët” për ndjenjat që po provojnë, kur në të vërtetë mund të mos jetë ashtu.
Ndoshta jeni duke menduar: “Hej, Zot! Mjaftueshëm e vësh- tirë është që të merresh me gjërat praktike të jetës së përditshme, si për shembull të kujdesesh për fëmijën, ta ushqesh, ta pastrosh. Tani, si të mos mjaftonin këto, më duhet edhe të ndiej së bashku me të?!” Sado që unë nuk i pëlqej “këshillat” dhe “metodať”, po ju tregoj një metodë produktive: mos luftoni me atë që ndien fëmija juaj. Fëmija juaj tetë vjeç mund të thotë: “Nuk dua të shkoj në shkollë”. T’i ktheheni: “Do të shkosh dhe pikë!”, është e para gjë që ju shkon në mendje të thoni kur e keni me ngut dhe kur keni një program të ngjeshur për të menduar. Por, nëse përgjigjja juaj do të ishte: “Është vërtet e bezdisshme të shkosh në shkollë tani, apo jo?” është më e thjeshtë që të keni vëmendjen e fëmijës suaj. Bën të mundur hapjen e një dialogu, në vend që ta bllokoni atë.
Mohimi i ndjenjave të fëmijës, shumë rrallë ju bën të mos vonoheni më shumë. Për shembull, ne shpesh e kemi me nxitim, kështu që e marrim vogëlushin dhe përpiqemi t’i veshim xhupin, por atij nuk i pëlqen. Pastaj, ne i kërkojmë që ta veshë vetë xhupin, por në të njëjtën kohë, fëmija është i vendosur që të mos e veshë. Pra, sikurse e shikoni, do të kishte qenë më e thjeshtë që t’i për- kushtoheshit atyre duke i respektuar dhe duke pranuar ndjenjat e tyre.
Kjo do të thotë që nuk duhet ta bëjmë veprimin fakt të kryer, por duhet t’i njoftojmë më parë që është koha për të veshur xhu- pin, më pas t’i vëzhgojmë, t’i dëgjojmë dhe të kuptojmë se çfarë ndiejnë ata. Nëse sërish ata nuk pranojnë që të veshin xhupin, ju mund t’u thoni: “Ti ke shumë vapë tani, prandaj nuk do ta veshësh xhupin. Në rregull, do ta veshim sapo të dalim jashtë pasi të ndiesh që ke ftohtë.” Dhe nëse jeni gjithmonë me nxitim në mëngjes, ngrihuni më herët që t’i jepni kohë vetes për të respektuar ritmin e ngadaltë të fëmijës suaj dhe për të pranuar ndjenjat e tyre. Në këtë mënyrë, ka më pak gjasa që jeta e përditshme t’ju kthehet në një betejë të vazhdueshme.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Philippa Perry, “Libri që do të dëshironit të lexonin prindërit tuaj”
