Qëllimi i edukimit duhet të jetë i qartë
Mund të thuhet se të kesh qëllim të qartë është njëri nga privilegjet më të mëdha të jetës. Prandaj një familje e suksesshme është ajo që e njeh mirë gjendjen e vet, i di qëllimet dhe e di se çfarë pozite do të zënë fëmijët e saj në të ardhmen. Kjo qartësi e qëllimit mund të vijë vetëm si produkt i një përpjekje të madhe në shfletimin e literaturës për edukimin e fëmijëve dhe në të kuptuarit e shpirtit të kohëve moderne. Pastaj kjo mund të kombinohet me dituri të duhur që lidhet me të vërtetën e Islamit, mësimet dhe etikën e tij dhe me njohjen e praktikave të dobishme edukative.
Ne besojmë se qartësia e plotë e vizionit në të gjitha çështjet është e pamundur. Arsyeja është se njerëzit kanë shkurtpamësi dhe dituri të kufizuar. Për rrjedhim, qartësia e çështjeve në sytë tanë është gjithmonë e pakthjellët, mirëpo ne përsëri do të përpiqemi të arrijmë nivelin më të lartë të të kuptuarit.
Ndoshta duhet të hedhë dritë mbi qartësinë në tri drejtime:
- Niveli i përgjithshëm dhe edukativ i familjes.
- Metoda më ideale për t’u marrë me fëmijë.
- Vlerat, etika dhe edukata me të cilën ajo dëshiron t’i rrisë fëmijët.
Qartësia e gjendjes së tanishme të familjes
Padyshim se çdo familje do të jetë në dijeni për gjendjen e përgjithshme të saj, stabilitetin e saj, nivelin e harmonisë, suksesin e saj, e kështu me radhë. Megjithatë, gjithmonë është e dëshiruar të përmirësohet gjendja ekzistuese. Pikat vijuese do të japin një sqarim më të hollësishëm për këtë:
1. Arritja e një mirëkuptimi midis dy prindërve për metodologjinë e edukimit që do të përdoret në edukimin e fëmijëve të tyre, edhe pse mirëkuptimi perfekt as nuk është i mundur e as nuk është i kërkuar. Nuk është në rregull që në çfarëdo rrethane prindërit të kerplasen për shkak të fëmijëve, sic nedodh shpesh. Në kohë t persisë dhe pages, është e mundur të përcaktohen disa gjëra dhe te etë pajtueshmëri për disa procedura për të përmirësuar disa tipare të sjeljes që janë vënë re te fëmijët. Gjithashtu mund të vendoset per të ndarë rolet, për shembull: dikush e hap një diskutim për diçka dhe tjetri e plotëson. Dikush e pyet fëmijën se ku ka qenë dje dhe tjetri e mbaron bisedën, e kështu me radhë.
2. A e sheh familja veten, prindërit dhe fëmijët më të rritur, si familje fetare? Deri në çfarë mase?
Shkalla më e vogël e mirësisë është kryerja e detyrave obligative dhe shmangia nga gjërat e ndaluara. A mund të thonë prindërit se kanë arritur këtë shkallë të vogël të mirësisë? Sa të brengosur janë që fëmijët e tyre të jenë praktikues të fesë? Si reflektohet kjo në udhëzimet që u japin? Nëse përgjigja ndaj tërë kësaj është negative, atëherë çfarë mund të bëhet për ta përmirësuar situatën?
Përgjigjet ndaj këtyre pyetjeve duhet të jenë teorike dhe praktike me qëllim që të korren frytet e dëshiruara nga përpjekja.
3. Ne duhet të sigurohemi për një gjë, e cila është mjedisi familjar që na rrethon. A është një mjedis i shëndetshëm, i rehatshëm dhe pozitiv? A është një mjedis në të cilin fëmijët ndihen të sigurt, kanë vetëbesim dhe kanë një ndjenjë të përkatësisë ndaj tij. A bazohet edukimi në familjen tonë në dashuri dhe komunikim të ndërsjellë? A i shohin prindërit fëmijët e tyre si projektin më të rëndësishëm në jetë? A mendojnë se ata posedojnë shkathtësitë e kërkuara për ta drejtuar atë projekt dhe për të pasur sukses? A qëndrojnë prindërit së bashku për të biseduar për situatën e familjes së tyre dhe për ti përkufizuar nevojat edukative. Apo a ndodh që çdo gjë të lëvizë me nxitim dhe askush nuk ndien se ia vlen të mbahet një takim për të folur për çështjet familjare? Nëse kështu është gjendja, atëherë ekziston një problem i madh.
4. Eja dhe le t’i ripërtërijmë normat brenda familjes. Le t’i bëjmë marrëdhëniet brenda saj më transparente dhe më të çiltra. Këtë herë kjo le të vijë nëpërmjet kontributit të fëmijëve. Ne, prindërit, u bëjmë disa shërbime fëmijëve për të cilat presim shpërblim nga Allahu. Përfituesit kanë të drejtë të japin mendimet e tyre për këtë.
Në njërën prej familjeve shumë të shquara, babai e përgatiti një pyetësor me shumë pyetje dhe u kërkoi fëmijëve t’i përgjigjeshin. Ai mbajti disa takime me anëtarët e familjes me qëllim që të hapte një korridor të ri të progresit, bazuar në mendimet dhe sugjerimet e fëmijëve. Secilit fëmijë iu kërkua që përveç përgjigjes, të jepte edhe arsyen për të qartësuar më mirë përgjigjen. Kjo u bë po ashtu që të sigurohej se fëmija e kuptonte pyetjen dhe përgjigjej me seriozitet. Disa prej atyre pyetjeve ishin:
- Sipas mendimit tënd, cilat janë cilësitë e një familjeje të mirë?
- Cilat prej këtyre cilësive mungojnë në familjen tonë?
- Në çfarë mënyre mendon se familja jonë është më e mirë se familjet e të afërmeve dhe miqve?
- A të merr malli për shtëpinë kur je larg saj?
- Çfarë gjëra të bëjnë të relaksuar kur je në shtëpi?
- Për çfarë kontributi në familje ndihesh krenar?
- A ka në familjen tonë gjëra që urreni të dinë të jashtmit për to ose ndiheni të turpëruar nëse të jashtmit dëgjojnë për to?
- Çfarë admironi më së shumti në sjelljen e nënës dhe babait tuaj?
Kryefamiljari duhet të thotë: “E them me plotë bindje se jeta jonë familjare ka qenë dy fazëshe, njëra fazë përfshin periudhën para kësaj ankete dhe tjetra pas kësaj. Është shumë vështirë të tregoj në mënyrë të mjaftueshme përmasat e progresit që është bërë në jetën tonë familjare pas analizimit të përgjigjeve të tyre dhe pas aktiviteteve që janë bazuar në këtë. A ta provojmë edhe ne? Të njohësh gjendjen e tanishme në familje është parakusht i rëndësishëm për saktësinë e hapit tjetër. Ne nuk mund të jemi të sigurt për hedhjen e hapit të ardhshëm nëse nuk e dimë se ku jemi tani.”
Autor: Prof. Dr. Abdulkerim Bekkar, ”Edukimi i fëmijëve”
Prinderimi.com
