Të lexuarit mund të luajë rolin e shpëtimtarit të fëmijëve, të cilët jetojnë një jetë të mjerë në varfëri ekstreme, një jetë të privimit, e cila i mbyt ambiciet e fëmijëve dhe i bën të pranojnë çkado që u del përpara. Këtu vjen në shprehje roli i të lexuarit, i cili u ndihmon fëmijëve të ikin nga hapësira e tyre e mbyllur dhe e vështirë, në hapësirën e pakufishme dhe i nxit ata të zgjerojnë vizionin e tyre. Të lexuarit në këtë rast nuk është një komponent i jetës, ai është vetë jeta.
“Në të vërtetë, fëmijët e familjeve të varfra dhe të paarsimuara kanë nevojë për lexim më tepër se fëmijët e tjerë, kështu që të mos bien pre e dëshpërimit, pashpresës dhe mendjengushtësisë.”
Edhe testet e inteligjencës kanë dështuar të masin kapacitetin mendor të fëmijëve, nëse nuk ka qenë e përfshirë trashëgimia e tyre kulturore. Mund të vërejmë se fëmijët që lexojnë kanë më tepër vetëbesim sesa fëmijët e tjerë dhe ata sillen dhe shihen si më të talentuar dhe me përvojë më të madhe se të tjerët.
Një djalë më i vogël se pesë vjeç, ka vëmendjen e jashtëzakon- shme të nënës së tij, shkon në njërin nga kopshtet më të mira. Kjo i jep një ndjenjë të dallimit. Ai sillet si një person plotësisht i pavarur. Ai gjithashtu shfaq shkathtësi të jashtëzakonshme në përdorimin e gjuhës. Babai i tij një ditë u nis të dilte jashtë, kur djali i vogël i tha se dëshironte të shkonte me të.
Babai i tha: “Jo, duhet të qëndrosh këtu. Nuk ke të drejtë të më shoqërosh.” Mirëpo, fëmija iu përgjigj: “Çfarë? Babi, a je ti menaxher i imi të më ndalosh të dal?” Babai qeshi me habi dhe u pajtua ta merrte të birin me vete. Një herë tjetër, vëllai i tij tetë vjeçar, i bëri një të keqe. Më vonë vëllai më i madh u ndje fajtor dhe i kërkoi falje, mirëpo fëmija i vogël, siç më tregoi babai i tij, i tha: “Është tepër vonë.”
Fëmijët tanë kanë nevojë të madhe për të lexuar dhe dëgjuar tregime që fisnikërojnë dhe përsosin shpirtrat dhe moralin e tyre. Kjo është sidomos e vërtetë për kohën tonë, kur ndjenja e epërsisë dhe mbizotërimit po zëvendëson ndjenjat e mëshirës, kur egoizmi po zëvendëson simpatinë dhe të ndihmuarit e të tjerëve, sidomos në kohë të nevojave kritike.
Një nënë vuri re se bija e saj dhjetë vjeçare kishte një dëshirë të madhe për të pasur në pronë gjithçka, saqë përdorte gënjeshtra për të pretenduar se një gjë ishte e saj. Përveç kësaj, ajo vuri re si i biri i saj shtatë vjeçar i shkelte milingonat dhe insektet e tjera në mënyrë të pamëshirshme dhe brutale me këmbën e tij, sikur të hakmerrej mbi ato krijesa të dobëta!
Për të zgjidhur këto probleme, nëna shkoi në një bibliotekë dhe huazoi disa libra me tregime që fokusoheshin në bujari dhe ndihmë të të tjerëve dhe në mirësi ndaj kafshëve. Rezultati i kësaj përshkruhet nga nëna me këto fjalë: “Tregimi që pati ndikimin më të madh në ndërgjegjen e fëmijëve ishte ai i ‘Maces së verbër. Një mace humbi të pamurit kur ishte me barrë dhe kur i lindi macet e vogla, ajo duhej të ballafaqohej me problemin e kujdesit për to dhe mbajtjes së tyre afër.” Pastaj ajo shton: “Fëmijëve ua tregova këtë tregim më tepër se 10 herë dhe secilën herë njëri ose më tepër se njëri prej tyre qante derisa e dëgjonte. Pastaj, njëri tha: “Mami, pse nuk e sjell këtë mace në shtëpinë tonë, që t’i ndihmojmë të kujdeset për macet e vogla?”
4. Është përparësi e mjaftueshme që libri e angazhon kohën dhe vëmendjen e fëmijës, e mban larg televizorit, ose larg lojërave kompjuterike. Është fatkeqësi që shumë familje duket se mendojnë që televizori është një mjet efikas që angazhon vëmendjen e fëmi- jëve, duke e liruar familjen nga ndonjë sherr që mund të bëjnë ose duke parandaluar ndonjë lëndim që mund t’i sjellin njëri-tjetrit.
Ata thonë se televizori u ndihmon të kenë një kontroll më të mirë dhe të ruajnë qetësinë e fëmijëve. Mirëpo, tërë kjo është koncept i gabuar për rolin e televizorit. Është e vërtetë se televizori të japë shumë argëtim, mirëpo ai mund të mbjellë në mendjet e fëmijëve shumë koncepte dhe vlera të këqija.
“Për rrjedhim është detyrë e familjes të sigurohet se fëmijët lejohen të shikojnë televizor vetëm në kohë specifike. Sa më tepër të rritet fëmija, aq më shumë duhet t’i kufizohet koha e shikimit të televizorit.”
Një baba thotë: “Isha dëshmitar se biri dhe bija ime shikonin televizor për orë të tëra. Shikimi i televizorit ishte bërë obsesion për ta. Vendosa të fikja atë për dy javë. Pasi nuk kishin mundësi të shikonin televizor, ata iu kthyen vizatimit, të lexuarit dhe lojërave inteligjente. Pas dy javëve u lejova ta ndiznin atë, mirëpo ata ishin më pak të lidhur me programet e tij. Tani leximi kishte zënë vendin e shikimit të televizorit. Kjo është një ide e mirë, të cilën mund ta provojnë të gjithë prindërit.
Dobitë dhe avantazhet e të lexuarit janë vërtet të pakrahasueshme. Ne vërtet kemi nevojë të marrim vendime të mëdha për të prodhuar një përkushtim të vërtetë ndaj leximit, sepse tashmë është humbur kohë shumë e çmueshme. Atëherë të mos humbim më tepër kohë. Këtë kapitull e mbaroj me fjalët e dijetarit të madh Abdul Aziz bin Bazit, i cili kishte thënë një herë: “Të lexuarit është vërtet shpërblim i hershëm i Allahut për besimtarët, një shpërblim që i jepet atij para shpërblimit të Ditës së Gjykimit.”
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Dr. Abdulkerim Bekkar, ”Fëmija lexon”
