Teksa vëllai i madh po përgatiste përbërësit e menemenit, në plepërishte, pas një bregu unë po ndizja oxhakun. Vëllai mori vezët prej shtratit të pulës, domatet e specat nga bahçeja dhe gjalpin nga shtëpia. Jëllmazi solli tavën dhe bukët në formë piteje. Më shkon goja lëng nga shija e asaj gjelle, veshët po më shushurijnë nga melodia e gjetheve të plepit…
Bukën e bënim vetë, në të kundërt hanim çfarë gjenim në kopsht, duke vendosur diçka në mes të bukës dhe kaq. Nga llastiku i serumit bënim hobe; nga degët e drurit bënim çelik, kurse nga qeramidhet ndërtonim shtatë kulla. Edhe karrocat i bënim me duart tona. Për ne kopshti ishte një fushë loje dhe zbulimi, ndërsa çdo gjë nga natyra ishte gati që të shndërrohej në lodër. Në kohën e drekës ishte freskët nën hijen e plepave. Aty çdokush sillte atë që kishte dhe hanim bukë. S’kishte gjë që s’ndahej me tjetrin. Nuk ekzistonte shprehja “topi i shokut” a “shoqes”. Topi ishte i të gjithë mëhallës. Vallë, a s’kishte zënka? E si jo! Por, ne e zgjidhnim shpejt problemin e më pas merrnim udhën e shtëpisë. Nuk lejonim që nënat të merrnin gjë vesh. Sa të natyrshme ishin edhe domatet, edhe miqësitë, edhe lojërat, edhe lodrat…
Por, ja që gjithçka ndryshoi përnjëherë: katundet u zvogëluan, qytetet u rritën, bahçet u bënë apartamente dhe mëhallat u zhdukën bashkë me komshinjtë.
Sot gratë punojnë më shumë, numri i fëmijëve po shkon drejt rënies; divorcet po shtohen, kurorëzimet po pakësohen. Fëmijët po i shohin gjithnjë e më pak prindërit e tyre. U shtuan çerdhet por u pakësuan bahçet. Dhomat e fëmijëve janë mbushur plot me lodra plastike, por s’kanë më shokë e shoqe për të luajtur. Së pari na pushtuan televi- zorët, më pas telefonat, kompjuterët e më në fund tabletët.
Sot kemi fëmijë filloristë që s’i zë gjumi në dhomat e tyre, që s’dinë të lidhin këpucët, që s’dinë t’i ngjiten pemë- ve, që nuk shkojnë të blejnë bukë në dyqan, që nuk dinë të përshëndesin mysafirin me dy llafe, që ua nxjerrin shpirtin prindërve e kështu me radhë. Nga ana tjetër frikësohen nga pula, ia krisin të qarës pa një pa dy, s’janë të kënaqur me asgjë, u plotësohet çdo dëshirë, s’dinë t’i ndajnë gjërat me të tjerët; fëmijë të vetmuar, ndonëse të rrethuar nga gjyshet e gjyshërit.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Ramazan Shimshek, ”Fëmijët e tabletit” (Metoda psikologjike të kohës për fëmijët e kohës)