“E robërit e Zotit janë ata që ecin nëpër tokë të qetë, e kur atyre me fjalë u drejtohen injorantët, ata thonë: Page!
Të flitet për injorancën dhe injorantët, sa duket e lehtë, edhe e rëndë. Brendinë të tundon. Është e neveri- tshme. E pashpresë. Të flakëron, në një anë, në anën tj- etër të bën të ndihesh akull i ftohtë. Ndjesi zemërimi, pastaj ndjesi keqardhjeje. E vështirë të shërohet. E rëndë të kapërdihet.
Injoranca është terr i zemrës. I mendjes. Ngjyrat e bukura injoranca s’i dallon. Nuk di të përjetojë madhështinë e fjalës së Bukur, e as mrekullinë e sjelljes së Butë. Aq më tepër i afrohesh, aq më tepër të sulmon duke u larguar. Kur i largohesh, përpiqet të të kap në kurriz, si gjemb murrizi!
Të shpon zemrën me gjilpërë. Në shpirt të ther! Ndjenjat t’i trazon. Të bën të devijosh drejtimin, të ngatë- rrosh rrugën, të humbësh durimin.
Por, lum për ata që prej saj dinë të ruhen. Ikin, dhe vazhdojnë të ikin! Injoranca dhe kush jetojnë me të, s’njohin kuptimet e paqes e as të dhunës, as të dashurisë e as të urrejtjes.
Paqe! Me injorantët. Përballu, por po qëndrove për- ballë tij, fyhesh, poshtërohesh, të bën të ndihesh i pa vl erë. Nuk di, nuk dëgjon, nuk heshtë. Nuk njeh butësi e as urtësi. Paqe, që nga pas të të mos ngjitet!
Acarues. Gërryes i zemrës. Flakërues i ndjenjave. Zemërues shpirtrash. Çoroditës! Ndryshues i gjendjes për keq! Keqbërës. I pa përgjegjshëm. Flet, e çdo fjalë e tij, trazuese ndjenjash.
Bëje ta kuptojë injorancën, mos ndoshta prej indora- ncës ikën! Por, largohu me maturi, para se të ta copëtojë zemrën.
Nuk njohin fjalën e urtë e as të butë. Vetëm forcën, gjuhë njohin. Ajo i mban të mbledhur e të heshtur.
Edukata e tij është edukatë përçmimi!
Të mos dish, të mos dëgjosh, të mos heshtësh, të mos respektosh, të mos pranosh autoritet moral e as di- turie. Thjesht, injorancë. Çfarë sheh, dëgjon e prek, inj- oron e poshtëron.
Misioni i tij është nëpërkëmbja e të bukurës, e të mi- rës, e të pastrës. Nuk ia vlen me të, të përballesh, as edhe tehu i shpatës i ngritur, nuk e nxjerr nga injoranca. Injoranca, injorues i vetëdijes njerëzore! Fyes i inteli- gjencës. Turpërues i të turpshmit. Injoranca, e dëgjuara e saj nuk shërben për të fituar mirësi, por për të bartë fjalën e shpifur, bisht-syrin dashakeqës, të keqen e zemr- ave.
Po e ftove, nuk të kthen shpinën, por me paturpësi me fytyrë përballet. Nuk di të ulë kokën, e as nuk di diturisë dhe drejtësisë t’i përulet e ta nderojë.
Armiq të robërve të Zotit, luftues të dijes, të urtësisë, të butësisë, të mëshirës, të durimit, të sinqeritetit, të kuj- desisë!
Ata fyejnë njerëzit e dijes e të edukatës. Përpiqen t’i poshtërojnë. T’i bëjnë të ndihen keq. Ata, injorantë, ku- shdo qofshin, çka do që pandehin, pa e hapur gojën, njihen. Edhe kur ecin, ecin me injorancë.
“Çdo gjë është një send, injoranca (padituria) s’është asnjë send.” – Fjalë e urtë arabe.
“Allahut i mbështetem të më ruaj e të mos bëhem nga injorantët!” (Kuran, Bekare: 67)
Autor: Anvi Tafili, “Për të nesërmen”
Përgatiti: Prinderimi.com