Kur të vendosim t’u tregojmë një tregim që paraardhësit tonë na kanë treguar, ne do t’u tregojmë atë së bashku me tërë botëkuptimin e paraardhësve tanë. Meqenëse Umeti ynë ka kaluar nëpër disa shekuj të prapambeturisë, ka gjasë që tregimet e tyre të bartin një pjesë të asaj prapambeturie në përmbajtje dhe në stil të tregimit. Ne vërtet duhet të kemi kujdes që të mos i transmetojmë fëmijës një mesazh të gabuar ose të mangët. Për të kuptuar më mirë këtë, le fi shqyrtojmë këshillat e mëposhtme:
Fëmija, siç e kemi përmendur më lartë, shpejt ndihet i mërzitur. Meqenëse tregimi para gjumit synon të përgatis fëmijët për gjumë, ai duhet të jetë i shkurtër, sidomos kur leximi i tij është praktikë ditore e babait ose e nënës. Që tregimi të jetë i shkurtër, ne duhet të mos përdorim hyrjet e rëndomta, si: Një herë e një kohë. Ne duhet të fillojmë: Në emër të Allahut, Zotit të botëve. Paqja qoftë mbi të Dërguarin e Allahut.
Procesi i rrëfimit duhet të mbetet tërheqës deri në fjalinë e fundit. Disa prindër e rrëfejnë mirë tregimin, mirëpo e prishin kualitetin e tij me shumë pyetje, që i kanë përgatitur për të kontro- lluar nëse fëmijët janë duke e kuptuar. Kur shihet se fëmija ka qenë i pavëmendshëm për të gjitha detajet e tregimit, ata e qortojnë atë. Të shohim përshtypjen e një adoleshenti për tregimin para gjumit: “E di se shumica e fëmijëve e duan tregimin para gjumit, mirëpo unë jam në mesin e atyre të paktëve që nuk e pëlqejnë. Arsyeja është se kur kam qenë shtatë vjeç më pëlqente tregimi që babai ma lexonte para gjumit më tepër se të gjithë fëmijëve të tjerë. Mirëpo, pastaj babai filloi të më bënte çdo herë e më shumë pyetje lidhur me tregimin. Fillova të ndjeja se sezoni i rrëfimit të tregimit ishte bërë si një provim gojor para një mësuesi të rreptë. Për më tepër, vëllai im i cili ishte një vjet e gjysmë më i ri se unë ishte më mendjeshpejt dhe gjithmonë e jepte përgjigjen para meje. Babai vazhdonte të na krahasonte, një krahasim që reflektoi negativisht në pozitën time. Ai madje e teproi kur më tha se “ty nuk të pëlqen mësimi.” Kjo tregoi se ai e shihte rrëfimin e tregimeve si një orë mësimi në të cilën duhej të tregoja sukses.”
– Nëse mendojmë për personazhet e tregimeve që paraqiten në tregimet tradicionale, të cilat kanë qarkulluar me shekuj në të gjitha shtetet arabe dhe të cilat kanë zanafillë në periudha të ndryshme, vërejmë se personazhi të cilin e ka përdorur autori i tregimit është mishërim i një karakteristike ose tipari, i bujarisë, guximit, koprracisë, lakmisë, dredhive etj., duke shpërfillur ndonjë tipar tjetër. Personazhe të tilla nga kultura arabe si Ebu Zejd el-Hilali, Hatim et-Tai, Antare ibn Sheddadi dhe shumë të tjerë, nguliteshin në imagjinatën e fëmijëve.
Tani kjo metodë i ka dy mangësi: e para është se ajo prodhon në mendjen e fëmijës një keqparaqitje të gjërave, duke nënkuptuar se një individ si këta është i tëri i mirë, i virtytshëm dhe i ndershëm, ndërsa antagonisti është përplot me të këqija dhe kjo natyrisht se nuk është fare e vërtetë, sepse te një person mund të gjejmë një përzierje të tipareve të mira dhe të atyre që nuk janë të mira. Një mangësi tjetër është se nëse fëmija lidhet me një hero të një tregimi, ai nuk do të bëjë gjumin e mirë nëse heroi pëson ndonjë gjë të keqe. Fëmija do të jetë i shqetësuar dhe i brengosur. Kjo vlen sidomos për tregimet e gjata, të cilat nëna i tregon në disa sesione. Natyrisht se kjo do ta prish qëllimin e tregimit para gjumit, i cili është ti ndihmohet fëmijës të bëjë një gjumë të qetë.
Duhet të jemi të kujdesshëm në zgjedhjen e tregimit para gjumit, gjithashtu duhet të pranojmë se jemi njerëz dhe secili prej nesh është një kombinim i të gjitha tipareve dhe aspekteve, asnjëri nuk është krejt i pastër dhe i përsosur dhe asnjëri nuk është krejt i keq. Natyrisht se disa janë kryesisht të mirë dhe në rrugë të drejtë dhe disa të tjerë janë kryesisht të këqij.
Përgatiti: Prinderimi.com
Autor: Dr. Abdulkerim Bekkar, ”Fëmija lexon”
