Cili qëndrim zhvillon dashurinë e fëmijës ndaj vetes? Shumë e thjeshtë: nëse e pranojmë atë ashtu siç është, e nëse e bëjmë të ndiejë se nuk duhet të bëjë diçka më tepër, fëmija e shton dashurinë për vetveten.
Për këtë arsye, fëmija duhet të ndiejë se çdo fjalë pozitive a negative u drejtohet sjelljeve. Disa shembuj që tregojnë uljen e dashurisë për vetveten dhe mospranimin te fëmija:
Ti je një fëmijë mistrec.
Ti je një fëmijë i keq.
Ti je një fëmijë i pagdhendur.
Shembujt mund t’i shtoni vetë. Mendoj se të gjithë jemi rritur duke dëgjuar fjalë të ngjashme. Nuk kemi mundur të zhvillojmë dashurinë për veten. Nuk kemi mundur të duam të tjerët mjaftueshëm, sepse nuk kemi mundur të duam as veten. Ne nuk e kemi aftësinë për të dashur dikë tjetër më shumë se vetja. Maksimumi që mund t’u japim të tjerëve, është dashuria që kemi për veten.
Nëse nuk duam të ndodhin me fëmijët tanë ato që kanë ndodhur me ne, duhet të parashtrojmë disa kushte, duhet t’i pranojmë ata siç janë dhe duhet t’i bëjmë ata të ndiejnë dashurinë tonë.
Duke i përdorur fjalitë e mësipërme disa ndryshe, ne mund të zgjerojmë dashurinë që kanë fëmijët për veten:
Nuk më pëlqen që ti bën prapësina, por të dua shumë. Unë nuk e miratoj veprimin tënd, ai nuk më pëlqen aspak, por të dua shumë.
Nuk i dua veprimet e tua të pasjellshme, por ty të dua shumë.
Jam i trishtuar që sillesh kështu, por të dua shumë.
Nëse tregoheni të kujdesshëm, kur prindi thotë fjalën “më trishton”, i ngarkon fëmijës përgjegjësinë e ndjenjës (trishtimit); kur u themi fëmijëve “unë trishtohem kur ti sillesh kështu e marrim vetë përgjegjësinë e ndjenjave.
Këto mënyra sjelljeje, kanë kontribut të pabesueshëm në zhvillimin e fëmijës si një individ i pavarur. Një person që nuk merr dot përgjegjësinë e ndjenjave të tij, nuk ka mundësi ta jetojë jetën siç do.
Ndërsa në fjalët e tjera të dhëna si shembuj, prindi edhe kritikon fëmijën për sjelljet që i duken pa vend, edhe jep mesazhin se, pavarësisht këtyre sjelljeve, dashuria e tij nuk është pakësuar. I njëjti qëndrim vlen edhe për marrëdhëniet mes të rriturve.
Nëse në fëmijëri nuk kemi ndier sa duhet dashurinë, që në fakt kështu ndodh në shumicën e rasteve, ne do të kemi probleme në maturi. Çdo prind thotë se e do fëmijën e vet. Por më e rëndësishmja është që fëmija ta ndiejë këtë dashuri.
Përgatiti: Perparim Blakaj, Prinderimi.com
Autor: Saim Koç & Nil Gün, ”Vetëvlerësimi”
