Arsimi i denjë, produktiv dhe i mirëfilltë, ka qenë manifest këtu, edhe në kohën kur faktorët pengues e anatemues, kanë pasur pothuajse efekt të pathyeshëm. I referohem pikërisht periudhave në të cilat këta faktorë kanë qenë të imponuar dhe jo të zgjedhur. Flasim për periudhat në të cilat arsimi shqip ka mbijetuar në vorbullën e tendencave për asimilim dhe vdekje identitare. Ka mbijetuar fuqishëm edhe në atë kohë, kur nuk ka gëzuar infrastrukturë, mjete e mundësi të sotme. Kemi qenë dëshimtarë dhe jetues, në periudhat kur arsimimi është gjykuar brenda një shënjtërie, një vlere e një rëndësie që nuk zhbëhet. Ka nxjerrë në pah, gjenerata të përgatitura e me potencial, të cilat denjësisht e kanë vazhduar misionin fisnik e të domosdoshëm të edukimit dhe arsimimit. E gjithë kjo, sepse me dashje e dëshirë, vullnetshëm e qëllimshëm, është luftuar efekti negativ i faktorëve të asaj kohe. Është punuar shumë dhe është dhënë përkushtim shembull.
Në ditët e sotme, titulli dilemë i vënë në krye të këtij shkrim, ka rrjedhur padashje e gati pahetueshëm. Për tu bërë kështu e ngadalë, një temë që nuk arrijmë t’i vëmë pikë në fund. Pse e gjithë kjo? Jo pse nuk i dijmë faktorët e problemet që na shoqërojnë, mirëpo hezitojmë e tregohemi dembelë që t’i luftojmë haptas e pa rezerva. Sepse ne i mbysim pikërisht parimet mbi të cilat ndërtohet një proces arsimues i shëndoshë e që janë: gjithpërfshirja, besueshmëria e paanshmëria. Ne duhet t’i luftojmë ashpër e pa hezitim, që edhe njollat si atribut, të hidhen e të lihen mbi fajtorët kryesorë të kësaj gjendjeje.
Ne nuk i lëmë emër fajit dhe as nuk i vëmë korniza burimit prej nga vjen. Duke vepruar kështu heshtur dhe pa efekt, i kontribuojmë shumimit e pafundësisë së tij. Procesi arsimues ecën ngjitur me shkollat e universitetet, hapësira këto ndërmjet së cilave ngurtësohet efekti i tij pozitiv apo negativ. Me kohën, kanë ndërruar teknikat, infrastruktura, kuadrot e mbi të gjitha gjeneratat. Problemi qëndron më në krye, sepse aspiratave që ndiqen sot, u shoqërohen mangësi, sisteme jo të duhura e mbingarkesë e panevojshme. Syri kritik e përsiatja për të lokalizuar problemet kyçe, duhet të hidhet pikërisht në çdo hallkë, në të cilën mendohet e pritet të arrihet rezultat pozitiv e adekuat. Kjo përcjellje e ky hospitim ta quajmë, nuk duhet të jetë ditor, i përjavshëm…, mirëpo i vazhdueshëm, koherent e konstant.
Jemi lodhur e ngopur me hedhje faji e turpi, sidomos në trinomin shkollë-nxënës-prind. Shkolla si instucion bazë e me zinxhir komandues/vendimarrës, nxënësi si element në mes e prindi si kujdestari e vazhdueshme. Secili prej këtyre faktorëve, është bartës i problemeve e anomalive që përfliten. Serioziteti e disiplina si emër për shkollën, përpjekja e përkushtimi për nxënësin, kujdesi e kritika për prindin, janë emra që i kontribuojnë në masë të konsiderueshme një rezultati të pashmangshëm pozitiv. Paralel e vazhdueshëm, përshtatje e mundësive e kushteve me aspiratat që vihen si kërkesë e synim prej gjeneratave.
Arritje në profile e përgatitje që bashkëjetojnë e mbijetojnë fuqishëm në tregun e punës e në ndryshimet e së ardhmës. Arsimi është element bazë për një shoqëri të shëndoshë e largpamëse. Duhet të luftojmë e angazhohemi fort, që shpresat e mbjellura këtu, t’i rrisim e kultivojmë fuqishëm. Pa inate e me pranim të fajeve, ndryshe nuk bëhet e ndryshe nuk bëhemi. Arsimi është identitet e kulturë, ta ruajmë e ta kemi, të shëndoshë e shpresëdhënës.
Autor: Flamur Foniqi, Prinderimi.com