NDJENJA E PAMJAFTUESHMËRISË
”Beso te vetja se vetëm atëherë do të dish si të jetosh.’‘ – Goethe.
Shtylla tjetër e respektit ndaj vetes është ndjenja e mjaftueshmërisë. Ndjenja e vlerësimit na ushqen me karakteristikat cilësuese, ndërsa ndjenja e mjaftueshmërisë na ushqen me efektet që krijojnë aktivitetet. Nëse do duhej ta shpreheshim ndryshe ndjenja e vlerësimit ka të bëjë me faktin çfarë jemi, ndërsa ndjenja e mjaftueshmërisë çfarë bëjmë.
Ndjenja e vlerësimit është ajo që na bën të pranojmë se jemi një krijesë unike deri në moshën dy vjeçare, ndërsa ndjenja e mjaftueshmërisë është ajo që formëson zhvillimin e aftësive deri në moshën gjashtëvjeçare. Babai ka një rol më të rëndësishëm se nëna në formimin e ndjenjës së mjaftueshmërisë. Ndjenja e mjaftueshmërisë është ajo që preket më shumë në raportin e saj me Mosha nga zero deri në dy vjeç është periudha më e vështirë e kujdesit për një fëmijë. Prindi e programon thuajse të gjithë kohën e tij mbi nevojat e fëmijës. Nëse nëna nuk punon, ia kushton thuajse njëzet e katër orët e ditës, fëmijës. Gjatë kësaj periudhe nëna është një zgjatim për fëmijën.
Fëmijët e parë janë më me fat se pasuesit në aspektin e interesimit. Avantazhi i të qenit fëmijë i parë vjen për shkak se prindërit janë të gatshëm të pranojnë çdo lloj vështirësie. Sa më shumë pakësohet varësia e fëmijës nga nëna, aq më shumë fillon të zhvillohet ndërgjegjësimi si një individ i pavarur. Fëmija që deri në atë kohë ka mundur të jetojë me mbështetjen e nënës, kërkon të tregojë se tashmë mund t’i bëjë gjërat vetë. Gjërat që fillon të bëjë shtohet në raport të drejtë me zhvillimin e aftësive.
Roli i prindërve është shumë i madh në avancimin me sukses të këtij procesi. Fëmija duhet lejuar të mësojë duke zbuluar. Ne mund zhvillojmë aftësitë duke bërë diçka. Për të bërë diçka, nuk mjafton vetëm të dimë si bëhet, njëkohësisht duhet ta praktikojmë.
Përgatiti: Perparim Blakaj, Prinderimi.com
Autor: Saim Koç & Nil Gün, ”Vetëvlerësimi”
